modlitwa o dary Ducha Świętego
Nabożeństwo polega na comiesięcznym uczestniczeniu we Mszy Św. wotywnej ku czci Ducha Świętego. Jest to godne polecenia, gdyż z taką Mszą Św. wiąże się wiele łask, zwłaszcza świateł dla praktycznego funkcjonowania w tym krytycznym momencie historii, po pierwsze dla kapłana – w ramach posługi kapłańskiej czy duszpasterskiej, po drugie – dla wiernych, przychodzących po światło dla trudnych spraw. Oprócz samego kapłana, dobrze by było, żeby i wierni mogli również z nastawieniem szukania światła Bożego, uczestniczyć w tej wotywie. Nabożeństwo ma na celu pogłębienie świadomości obecności Ducha Świętego – Ducha Miłości i Mądrości. Ostatecznie chodziłoby o rozwinięcie czci do Ducha Świętego, podobnie, jak w zwyczaju są wotywy o Najświętszym Sercu Jezusa czy o Matce Bożej.
W czasie jednej z ekstaz – św. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego – słyszała głos Ducha Świętego, proszący, aby Go wzywać, gdyż daje potrzebne światło i dary do realizacji powołania małżeńskiego i kapłańskiego:
„ Jeśli będzie to ojciec lub matka, w jego rodzinie zapanuje pokój i w jego sercu będzie pokój zarówno w tym, jak i w przyszłym życiu – nie umrze w ciemności, ale w pokoju. Żarliwie pragnę, byś powiedziała, że wszyscy kapłani, którzy odprawią raz w miesiącu Mszę św. o Duchu Świętym, uczczą Mnie. Ktokolwiek taką Mszę odprawi lub będzie w niej uczestniczył, będzie uczczony przez Ducha Świętego, będzie miał światło, będzie miał pokój. On uleczy chorych, obudzi tych, którzy śpią ”.
Siedem darów Ducha Świętego
Można powiedzieć, że ten dar jest najważniejszy, bo wzmacnia miłość, która najbardziej upodabnia nas do Boga. Miłość więc wymaga pomocy tego daru, a jednocześnie wywołuje on ją, pogłębia i utrwala.
Dzięki darowi mądrości odnajdziemy się zaś w błogosławieństwie: „Błogosławieni pokój czyniący”. Tacy więc, którzy:
- zaprowadzają w sobie samych pokój wewnętrzny.
- powodują, że znikają konflikty w innych ludziach, a nawet w rodzinach czy miejscach pracy.
Do ludzi kierujących się darem mądrości odnoszą się też słowa: „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie”. Bywa przecież i tak, że nasza wierność Bogu i jego przykazaniom, wynikająca z miłości, prowokuje otoczenie do szykan wobec nas.
Jest on sztuką wnikania w tajemnice Boże. Dar rozumu pojmuje relację między Krzyżem a Trójcą Świętą, między moim krzyżem a miłością Boga – w konkretnej perspektywie mojego życia, losu. Pomaga on rozumieć głęboko to, co najważniejsze: życie, miłość, śmierć. Bez tego daru człowiek nie jest w stanie patrzeć z odwagą na to, co się z nim dzieje, traci „Ducha”. „Rozumnie” znaczy „biorąc pod uwagę Boga”.
Udoskonala roztropność i pomaga w konkretnej sytuacji wybierać to, co bardziej pożyteczne dla życia wiecznego. Wiara sprawdza się w konkrecie życia. Modlitwa, Eucharystia, które dla niektórych katolików są jedynymi momentami praktykowania wiary, to tylko punkty zaczepienia, oparcia i „ładowania”. Prawdziwa wiara przenika każdą chwilę życia. Także w jej perspektywie trzeba dokonywać codziennych wyborów i podejmować decyzje. Zwykle pośród rutynowych zajęć dnia powszedniego działamy według pewnych schematów reagowania i decydowania.
Dar ów powoduje, że jesteśmy wytrwali w realizowaniu tego, do czego skłania nas Bóg przez pozostałe dary. Nie poddajemy się więc:
– ani naszemu zmęczeniu,
– ani przeszkodom ze strony otoczenia.
Dar męstwa skutkuje tym, że dotyczą nas słowa: „błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości”. Dzięki męstwu jesteśmy w stanie domagać się sprawiedliwości tam, gdzie jej brakuje, np. wtedy, gdy na naszych oczach ktoś jest poniżany.
Jest on poznawaniem prawdy o Bogu i budowaniem wiedzy o sobie, ludziach i świecie na tej właśnie prawdzie. Tak o tym darze mawiał święty Proboszcz z Ars: „ chrześcijanin natchniony przez Ducha Świętego potrafi rozróżniać. Oko świata nie widzi dalej niż życie, tak jak i moje oko nie widzi dalej niż do tego muru, gdy drzwi kościoła są zamknięte; lecz oko chrześcijanina widzi aż po głębię wieczności ”. A święta Teresa z Lisieux: „Wiedza Miłości, och tak! (…) Tylko takiej wiedzy pragnę!”.
Ten dar uczy nas trwania w modlitwie i w wypełnianiu naszych codziennych zadań (nauki, pracy) w Bożej perspektywie. I dodajmy, że dzięki darowi pobożności odnoszą się do nas słowa „błogosławieni cisi”. Tacy, którzy spokojnie czynią to, co do nich należy, czego Bóg od nich oczekuje.
Jest on zdolnością traktowania Boga jako Ojca. Czyli bycia wobec Niego na sposób synowski; prosto, z ciepłym szacunkiem, czule; wychwalając Go i adorując. Światłem dla „bycia pobożnym” jest Jezus i Jego słowo Abba, Jego modlitwa. Ale pobożność wyraża się również w sposobie odnoszenia się do ludzi. Poznać ją po wrażliwości, delikatności, serdeczności. Łagodność jest jej lakmusowym papierkiem. Jej przeciwieństwem jest niezdolność rozumienia innych, niewrażliwość na nich, zatwardziałość serca. Pobożność ma po prostu swoje źródło w świadomości, że jest się dzieckiem Boga. I jest tej świadomości siłą oraz owocem. A jeśli się tego poczucia nie ma, to źle się traktuje zarówno Boga, jak i ludzi…
Owoce Ducha Świętego
Miłość poprzedza i wieńczy poszczególne cnoty składające się na owoc Ducha Świętego i przenika cały owoc. W pewnym sensie wszystkie inne cechy należy postrzegać jako elementy miłości. Ponieważ „Bóg jest miłością” , największą chrześcijańską cnotą jest miłość . Miłość Boża jest podstawą i źródłem wszelkiego dobra. Miłość Boża jest rozlana w naszych sercach przez Ducha Świętego . Dowodzi ona, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Ta miłość to coś znacznie więcej niż ludzkie uczucie. Nie może się ona pojawić w wyniku ludzkiego wysiłku. Jest ona rezultatem trwania w Chrystusie. Taka miłość jest łaskawa i niezasłużona. Jedynie ona ma moc nas zmienić. Jest czuła, a jednocześnie silna.
W ( Rz 14,17) czytamy: „Królestwo Boże to nie pokarm i napój, lecz sprawiedliwość i pokój, i radość w Duchu Świętym”. To znaczy, że radość jest odpowiedzią miłości na błogosławieństwa Boga i Jego wielkie miłosierdzie okazane nam w postaci przebaczenia. Ludzka radość skupia się na ziemskich rzeczach i jest zależna od warunków, które nas otaczają. Ale radość zakorzeniona w owocu Ducha skupia się na Bogu i tym, czego On dla nas dokonał. Duchowa radość jest wynikiem aktywnej wiary.
Pokój jest trwalszy niż radość. Pokój jest wynikiem usprawiedliwienia przez wiarę w naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Gdy mamy pokój z Bogiem, Duch Święty prowadzi nas do pokojowego współżycia z bliźnimi i bycia cierpliwymi. Ponieważ Bóg pokoju jest z nami przez Ducha Świętego, nie będziemy kłótliwi ani mściwi wobec siebie nawzajem. Zamiast tego będziemy starali się żyć w pokoju ze wszystkimi, a dokonywać codziennych wyborów i podejmować decyzje. Zwykle pośród rutynowych zajęć dnia powszedniego działamy według pewnych schematów reagowania i decydowania.
Uprzejmość to umiejętność właściwego odnoszenia się do bliźniego. Jest oznaką kultury osobistej i powinna cechować każdego człowieka. Dla chrześcijanina ma jeszcze dodatkowy wymiar. ścijanin widzi obraz Chrystusa w każdym człowieku, szanując i słuchając go, pomagając mu wypełnia słowa Chrystusa:
„ Wszystko, co zrobiliście dla jednego z tych najmniejszych moich braci, zrobiliście dla Mnie. ”
Działanie Ducha Świętego przynosi owoce, ale nie zawsze od razu, często jest to proces dłuższy, dlatego niezbędna jest cierpliwość.
Przybliżamy sobie owoc łagodności, cecha, sprawność, dyspozycja niezbyt dziś popularna, bo kojarzona z uległością, nieporadnością, co nie pasuje do dzisiejszego świata opartego na przebojowości, zwłaszcza do mężczyzny, który ma być twardy, nieustępliwy. Tymczasem istota postawy łagodności mieści się w dobrotliwym odnoszeniu się do otoczenia i samego siebie, w powstrzymywaniu gniewu, agresji ale też pomaga zwalczać obojętności i pobłażliwość; przejawia się wewnętrznym pokojem, spokojnym i konsekwentnym reagowaniem w trudnych sytuacjach, pozwala nawiązywać poprawne relacje z Bogiem, światem i z innymi ludźmi i z sobą samym.
Dobroć to miłość w działaniu. Dobroć wyrastająca jako owoc Ducha Świętego obejmuje także czyny dobroci. Jest to dobroć okazywana innym w praktycznych czynach miłości. Gdy Duch Święty żyje w nas, będzie z nas płynąć dobro do ludzi, z którymi się stykamy.
Wierność chrześcijańska, nasza wierność, polega po prostu na strzeżeniu naszej małości, aby mogła prowadzić dialog z Panem. Strzec naszej małości! Z tego powodu cichość jest tak ważna w życiu chrześcijańskim, ponieważ jest to strzeżenie małości, na którą lubi spoglądać Pan.
Chodzi tu o przejawiającą się w charakterze i postępowaniu wierność, którą sprawia Duch Święty. Wierność oznacza wiarygodność, niezawodność, solidność.
Wierni ludzie czynią to, co obiecali. Wierność jest także cechą Jezusa Chrystusa, który został nazwany „świadkiem wiernym” oraz Boga Ojca, który dotrzymuje swych obietnic i jest wierny w tym, co czyni W naszej wierności odzwierciedlamy obraz Boga.
Z cnoty umiarkowania, pod wpływem Ducha Świętego, rozwija się skromność. Jest to obiektywna, trzeźwa ocena własnych zalet i możliwości. Skromny jest człowiek zachowujący się powściągliwie, niewyzywająco; niepretensjonalny, nie mający wygórowanego mniemania o sobie, nadmiernych ambicji, nie zarozumiały.
Skromnym człowiek potrafi postępować w sposób zrównoważony i właściwy. W każdej sytuacji ocenia swoje talenty bez ich przeceniania lub pomniejszania, ponieważ wie, że są darem Bożym dla służenia innym. Skromność odzwierciedla się w zewnętrznym wyglądzie człowieka, w jego sposobie mówienia, ubierania się, traktowania innych i zachowania się w towarzystwie. Skromność ukazuje prostotę i wewnętrzny ład człowieka.
Pod wpływem Ducha Świętego, z cnoty umiarkowania, rozwija się wstrzemięźliwość. Słowo to oznacza powstrzymywanie się od czegoś. Wstrzemięźliwość to zdolność do zaspokajania swoich potrzeb z rozsądkiem i powściągliwie oraz umiejętność dobrowolnego powstrzymywania się od dozwolonych przyjemności dla wyższych celów. Dla chrześcijanina wstrzemięźliwość oznacza używanie darów Bożych z umiarem i zgodnie z ich przeznaczeniem.
Czystość, jako owoc Ducha Świętego wypływa z miłości do Boga i bliźniego. Jest ukierunkowana na dobro drugiego człowieka i na uszanowanie jego godności. W Piśmie Świętym rozumienie czystości nie ogranicza się jedynie do sfery seksualności. Pojęcie czystości dotyczy całego człowieka, jego uczuć, myśli i pragnień.
Czystość moralna, czystość serca jest warunkiem zbawienia: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będąh (Mt 5, 8). Tak rozumiana czystość jest wolnością od zła, podstępu, przebiegłości i nieuczciwości. Człowiek czysty widzi Boga wszędzie, w każdym stworzeniu i człowieku; dostrzega ślady Boga w świecie.
