Pierwsza Komunia Święta to okazja do tego, by wraz z dzieckiem wspomnieć i ponownie przeżyć chrzest święty, czyli pierwszy sakrament, który przyjęło ich dziecko. Chrzest to bowiem sakrament, w którym Bóg zawierzył rodzicom dziecko, które On kocha i które jest Jego przybranym dzieckiem. Prosząc o chrzest, rodzice zobowiązali się do tego, by codziennie karmić swojej dziecko Bożą prawdą o człowieku i Bożą miłością do człowieka.

     Ważnym elementem owocnego przygotowania do Pierwszej Komunii św. jest pomaganie dziecku w dobrym przeżyciu sakramentu pokuty i pojednania. W wieku ośmiu, dziewięciu lat dziecko zaczyna świadomie doświadczać swoich słabości. Czuje się winne wtedy, gdy nie dotrzyma słowa, gdy ulegnie jakiejś słabości czy gdy zada komuś ból. Na tym etapie rozwoju dziecko nieraz z płaczem opowiada rodzicom o tym, że komuś wyrządziło przykrość, że skłamało, że uległo lenistwu. Nic dziwnego, że dla każdego dziecka pierwsza spowiedź wiąże się z trudem i lękiem. Dzieci są wyjątkowo wrażliwe na punkcie swoich słabości i win, gdyż są jeszcze bardzo niepewne swojej wartości. Myślą, że na miłość muszą zasługiwać. Boją się, że przestaną być kochane wtedy, gdy rozczarują ludzi czy Boga. To dlatego potrzebują taktownej i subtelnej pomocy ze strony rodziców w przygotowaniu do spowiedzi. Dorośli powinni wyjaśniać dziecku, że rachunek sumienia i sama spowiedź nie są po to, by dziecko siebie potępiło, lecz żeby zobaczyło, co mu przeszkadza w byciu szczęśliwym i jak należy postępować, żeby stawać się kimś coraz bardziej podobnym do Boga. Pierwsza spowiedź to ważna pomoc wychowawcza dla rodziców. To mądre poruszenie sumienia dziecka i początek świadomej pracy dziecka nad sobą

     Innym ważnym zadaniem rodziców w okresie bezpośredniego przygotowania do I Komunii Świętej jest prowadzenie dziecka na duchową głębię. Chodzi tu zwłaszcza o wyjaśnianie dziecku, że to, co najważniejsze, jest ukryte przed naszym wzrokiem. To, co decyduje o naszym życiu i o naszym losie, opiera się bowiem na miłości i na zaufaniu. Gdy dziecko bawi się na podwórku i jest pewne, że rodzice je kochają, to takie dziecko pozostaje spokojne, gdyż nie boi się tego, że oni gdzieś sobie wyjadą i że na zawsze pozostawią je bez opieki. Podobnie jeśli rodzice pomogą dziecku upewnić się, że jest kochane przez Boga, wtedy będzie ono potrafiło spotykać się i rozmawiać z Niewidzialnym Bogiem. Niezwykle ważnym sposobem przyprowadzania dziecka do Boga jest wspólna modlitwa w rodzinie, regularny udział całej rodziny w niedzielnej i świątecznej Eucharystii, a także wspólna lektura Pisma Świętego, które w prosty i poruszający sposób opowiada niezwykłą historię miłości Boga do człowieka.